บิดดิ้นทุรายทุรนแบบคนโดนเพลิงอคติแผดเผา เปล่า, ผมไม่ได้หมายถึง ประยุทธ์ หรือประวิทย์ เพราะคนหลังเองยังออกมาให้สัมภาษณ์ว่า ให้ดูแบบขำๆ ผมจำเพาะเจาะจงลงไปที่เหล่ากองเชียร์ของคนทั้งคู่ (ขออนุญาตไม่เรียกลุง ผมไม่เคยมีลุงนิสัยแบบนี้) ดิ้นกันถึงขนาดยกเลิกช่องหนังชื่อดัง
เสียดาย ผมเสียดายแทน เพราะมีภาพยนตร์อีกหลายเรื่อง ที่ช่วยเพิ่มรอยหยักสมองได้
นี่อาจเป็นแรงผลักให้ ศรีสุวรรณ จรรยา นักร้องเรียนประจำยุคสมัย ต้องออกลูกยุบยิบกับกรณีของ โน้ส-อุดม สร้างความรำคาญแก่ วีรวิชญ์ รุ่งเรืองศิริผล จนต้องสาวหมัดเรียกเสียงซี๊ดซ๊าดจากกองเชียร์ มากบ้างน้อยบ้าง ปรากฏการณ์ทั้งหมดคงสร้างรสขมปร่าบนลิ้นของผู้ไม่อภิรมย์กับชั้นบรรยากาศบ้านเมืองแบบประชาธิปไตย
ผมไม่เห็นด้วยแน่นอนกับความรุนแรง สมัยเป็น บรรณาธิการ ที่ นิตยสาร WAY ยุคกระดาษ ผมเคยสัมภาษณ์ อาจารย์วรเจตน์ ภาคีรัตน์ ในประเด็น 112 ซึ่งเป็นความรุนแรงทางกฎหมาย ถ้าความทรงจำผมไม่เลอะเทอะเกินไป ต่อมาเขาถูกชกหน้า เป็นความรุนแรงทางกายภาพที่เราๆ ต่อต้าน
ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอันใดเลยที่ผมจะไม่ต่อต้านความรุนแรงต่อศรีสุวรรณ
ทั้งองคาพยพสังคมและตัวผมจำเป็นต้องเคี่ยวกรำตนให้ผ่านพ้นพรมแดนที่ถูกครอบงำด้วยด้านมืด ผมไล่อ่านความเห็นของหลายๆ คนบนเฟซบุ๊ค หลายท่านระบุตรงกันว่า เราต่างมีปีศาจสิงสู่ การเกลี่ยกล่อมมันให้เชื่องไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเห็นด้วย หลายท่านบอกนี่ไม่เกี่ยวกับปัญหาโครงสร้างใด ตรงนี้ผมเห็นค้าน
เพราะอะไร?
นักร้องศรี
ศรีสุวรรณ จรรยา ก่อความรำคาญให้ผมไหม แน่นอน คำตอบคือใช่ แต่หลักการในสังคมประชาธิปไตย เขามีสิทธิในการก่อกวนต่อมรำคาญผู้คน หากสิทธินั้นยังไม่เลยเถิดไปถึงชักชวนใครเป็นอันธพาลใช้ความรุนแรง เขาให้สัมภาษณ์ถึงคดีที่ร้องเรียนแล้วสำเร็จ คือกรณียื่นเรื่องต่อ กกต. ให้ส่งเรื่องยังศาลรัฐธรรมนูญ วินิจฉัยยุบพรรค อนาคตใหม่
พรรคที่ผมกาบาทมากับมือ มันน่าแค้นไหมล่ะ
หากเขาเป็นคนทำรัฐประหาร ซึ่งผมยืนยันเลยว่า เป็นความรุนแรงที่สุดของประเทศนี้ มันขยายรากสู่ความรุนแรงอีกนานา ผมคงต้องกล่าวประณามเขา แต่เท่าที่ทราบไม่ใช่
ตาชั่งของคนเราเอียงเอนหนักเบาไม่เท่ากัน คนอีกฝั่งก็มีหลายเรื่องที่พวกเขาเห็นว่า ฝ่ายสมาทานประชาธิปไตยไม่ควรทำ ให้ยกตัวอย่างชัดๆ ก็การรณรงค์ยกเลิก มาตรา 112 ข้อเสนอปฏิรูปสถาบันพระมหากษัตริย์ การทำโพลล์เรื่องขบวนเสด็จ ผมเคยคุยกับพี่เชื้อที่ยอมรับเลยว่าตนเป็นสลิ่ม ตัวอย่างผมกล่าวมา
เขารับไม่ได้ทั้งสิ้น ไม่บังควร
ยากมากในการทำความเข้าใจ สำหรับผม ข้อเสนอทั้งหมดล้วนนำมาซึ่งการทำให้สถาบันดำรงอยู่อย่างสง่างาม เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้พสกนิกรไทยตราบนานเท่านาน ส่วนเรื่อง โน้ส-อุดม นั้นไร้สาระเกินกว่าจะเขียนถึง ในประเทศโลกที่หนึ่ง การเดี่ยวไมโครโฟนพาดพิงการเมืองเป็นเรื่องปกติ ในอังกฤษล้อเลียน ลิซ ทรัสส์ นายกรัฐมนตรีว่าไม่มีเซลล์สมองเลยด้วยซ้ำ
ขมประชาธิปไตย
ทำไมระบอบประชาธิปไตยถึงมีรสขม ก็เพราะมันเป็นระบอบเดียวที่รวมคนทุกความเชื่อเข้าไว้ด้วยกัน เป็นระบอบที่เปิดโอกาสให้เราเสนอทัศนะ ตรวจสอบรัฐบาล ด่านายกฯ จากการเลือกตั้ง เหนืออื่นใด ระบอบประชาธิปไตยยังเป็นประตูนำฆาตกรเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม
แม้ที่ผ่านมารัฐอำนาจนิยมจะเข่นฆ่าประชาชนแล้วลอยนวลก็ตาม ประชาธิปไตยจึงขมแน่ๆ สำหรับชนชั้นนำจารีต
ลงรายละเอียดไปที่การสังหารโหดคนเสื้อแดงปี 2553 ผมเห็นควรว่าต้องจับคนเบื้องหลังทั้งหมด ขึ้นศาลอาญาระหว่างประเทศ หรือ ICC ศาลอาญาระหว่างประเทศคือศาลสำคัญ เป็นกลไกช่วยปกป้องบุคคลให้พ้นไปจากการก่ออาชญากรรมร้ายแรงจากบรรดาเจ้าหน้าที่รัฐ และติดตามดำเนินคดีผู้กระทำความผิด แม้มีการนิรโทษกรรม ก็ไม่อาจทำให้ผู้กระทำความผิดพ้นผิดไปได้
การรับคดีของศาลอาญาระหว่างประเทศ มีเงื่อนไข 4 ข้อ ได้แก่ เขตอำนาจ ความเป็นศาลเสริม ความร้ายแรงของความผิด และหลักการไม่ต้องรับโทษ 2 ครั้งในความผิดเดียวกัน สาระสำคัญโดยสังเขปคือ การกระทำความผิดใดๆ ที่เกิดขึ้นก่อนวันที่ 1 กรกฎาคม 2545 จะไม่นำมาพิจารณา
แล้วจะทำอย่างไรหากความผิดเกิดก่อนวันที่ 1 กรกฎาคม 2545
คำตอบคือ ต้องใช้วิธีการประกาศยอมรับเขตอำนาจศาลตามมาตรา 12 (3) ทางกฎหมายระหว่างประเทศเรียกว่า การกระทำฝ่ายเดียวของรัฐบาล คือการแสดงเจตนาฝ่ายเดียว ไม่ได้ไปตกลงกับคนหนึ่งคนใด ดังนั้นไม่ใช่ข้อตกลงระหว่างประเทศ ไม่ใช่สนธิสัญญา ไม่อยู่ในความหมายของรัฐธรรมนูญมาตรา 190 จึงไม่ต้องให้รัฐสภาให้ความเห็นชอบ รัฐบาลแสดงเจตจำนงได้เลย โดยให้นายกรัฐมนตรีลงนาม
กรณีปี 2553 เป็นปฏิบัติการทางทหาร ที่นายอภิสิทธิ์และนายสุเทพเป็นผู้ลงนามสั่งการ ไม่มีการลงพระปรมาภิไธย ไม่มีอะไรเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์ ตัดการถกเถียงเรื่องประมุขของประเทศออกจากเรื่องนี้ไปได้เลย
เมื่อเรามีรัฐบาลประชาธิปไตย นี่คือภารกิจแรกๆ ที่ต้องทำ นอกเหนือไปจากการผลักดันเรื่องกระจายอำนาจ ทั้งหมดจึงเป็นปัญหาโครงสร้างอย่างแน่นอน
