ข้อเสียหากไม่กระจายอำนาจ ประเทศไทยจะยังคงประสบปัญหา และขาดการพัฒนา ดังนี้
1.เป็นต้นเหตุทำให้รัฐบาลไทยมีอายุสั้น ขาดเสถียรภาพ
เนื่องจากปัญหาเล็กน้อยของประชาชนอันควรได้รับการแก้ไขให้เสร็จเด็ดขาดในพื้นที่ โดยท้องถิ่น กลับไม่ให้อำนาจไม่ให้งบประมาณแก่ท้องถิ่นในการแก้ไข ก็ทำให้ปัญหาดังกล่าวยังคงถูกส่งไปเรียกร้องที่ส่วนกลาง เกิดการปักหลักประท้วงหน้าทำเนียบ กลายเป็นน้ำผึ้งหยดเดียวที่ลุกลามใหญ่โตจนต้องเปลี่ยนรัฐบาล
2.เป็นต้นเหตุให้เกิดการก่อรัฐประหาร
เนื่องจากทั้งงบประมาณและอำนาจ ที่ยังไม่ถูกกระจายไปให้ในระดับพื้นที่ตัดสินใจได้เอง แต่ยังคงรวมศูนย์อยู่ในส่วนกลาง ทำให้เกิดความดึงดูดใจในการแย่งชิงที่เข้มข้นอยู่ในส่วนกลาง ข้อสังเกตที่เห็นได้ชัดคือ ในประเทศที่มีการกระจายอำนาจ ซึ่งส่วนกลางมีบทบาทอำนาจหน้าที่เฉพาะเรื่องใหญ่ๆ เพียงไม่กี่ด้าน เช่น ด้านการยุติธรรม ด้านความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ด้านทหาร หรือด้านระบบการคลังของประเทศ จะไม่มีการรัฐประหารเกิดขึ้นเลย
3.ปัญหาสิ้นเปลืองในการใช้จ่ายงบประมาณ แต่ปัญหาของประชาชนยังไม่ได้รับการแก้ไข
เนื่องจากนโยบายและโครงการที่คิดจากส่วนกลาง แล้วแจ้งทุกพื้นที่ขับเคลื่อนไปเหมือนๆ กันทั่วประเทศ ไม่ได้สนองตอบความต้องการของประชาชนได้ทั้งหมด เพราะแต่ละพื้นที่มีปัญหาไม่เหมือนกัน เช่น โครงการโคกหนองนา ก่อนนี้ที่กระทรวงมหาดไทยแจ้งให้ อบต.ในพื้นที่บางแห่งที่ตั้งอยู่บนยอดดอยใช้งบประมาณขับเคลื่อนโครงการดังกล่าว แทนที่จะให้ทำเรื่องส่งเสริมการปลูกชา
หรือกรณีมอบนโยบายแก้ปัญหาราคายางพาราตกต่ำ ด้วยการให้โค่นต้นยางพาราเพื่อปลูกสตรอว์เบอร์รีซึ่งพื้นที่ในภาคใต้ปลูกสตรอว์เบอร์รีไม่ได้ผล กรณีการแก้ปัญหาดังตัวอย่าง ต้องจัดสรรงบประมาณไปให้ท้องถิ่นในแต่ละพื้นที่เขาคิดเองว่าควรแก้ปัญหาให้แก่ประชาชนในแต่ละพื้นที่ของเขาในเรื่องใด อย่างไร
4.ปัญหาการสูญหายหรือเสื่อมสลายของวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ประเพณีท้องถิ่น
ปัจจุบันแม้กฎหมายให้อำนาจแก่ท้องถิ่นในการส่งเสริมวัฒนธรรม ขนบทำเนียม ประเพณีท้องถิ่นได้ แต่จะส่งเสริมเรื่องอะไร อย่างไร ยังคงรวมศูนย์อำนาจให้ส่วนกลางทำเป็นระเบียบกำหนดให้จึงจะใช้จ่ายงบประมาณของท้องถิ่นได้ ด้วยรูปแบบการรวมศูนย์อำนาจในการตัดสินใจอยู่ที่ส่วนกลางดังกล่าว จะทำให้วัฒนธรรม ขนบทำเนียม ประเพณีในแต่ละพื้นที่ถูกลืม
เพราะผู้ที่อยู่ในส่วนกลางซึ่งไม่ได้ซึมซับ ไม่ตระหนักถึงความสำคัญในวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี ของแต่ละพื้นที่ ไม่อยู่ในฐานะที่จะคิดเพื่ออนุรักษ์หรือส่งเสริมวัฒนธรรมขนบธรรมเนียม ประเพณีให้แก่ทุกพื้นที่ของประเทศนี้ได้
5.ปัญหาความเหลื่อมล้ำ
ปัจจุบันประเทศไทยมีความเหลื่อมล้ำสูงสุดเป็นอันดับต้นๆ ของโลก สาเหตุสำคัญเนื่องจากทรัพยากรและอำนาจตัดสินใจใช้ทรัพยากรของประเทศนี้ยังคงรวมศูนย์อยู่ที่ส่วนกลาง ไม่ถูกแบ่งมาไว้ใกล้ๆ บ้านประชาชนเพื่อใช้ในการแก้ไขปัญหาในพื้นที่อย่างเพียงพอ
ทำให้ต่างจังหวัด หรือชนบทไม่อาจเข้าถึงทรัพยากร ที่ผ่านมาชนชั้นที่มีอิทธิพลในการกำหนดนโยบายของรัฐบาลส่วนกลาง ถูกขับเคลื่อนโดยคนกลุ่มรายได้สูงซึ่งมีจำนวนน้อย ที่มีความใกล้ชิดมากกว่า ทั้งโดยการเข้าถึงเพียงบางกลุ่ม และโดยพื้นที่ซึ่งขาดการกระจายความเจริญอย่างทั่วถึง
ทำให้กำลังซื้อโดยรวมของประเทศอ่อนแอและมีขนาดเล็กโดยปริยาย ก่อปัญหาห่วงโซ่อื่น เช่น ภาคธุรกิจขาดแรงจูงใจในการลงทุน เพราะผลิตสินค้าและบริการขึ้นมา ก็ไม่สามารถทำยอดขายที่สูงได้ เมื่อทั้งการบริโภคของภาคครัวเรือนและการลงทุนของภาคธุรกิจที่น้อย ก็ฉุดให้เศรษฐกิจไทยเติบโตช้ากว่าที่ควรเป็น ที่ผ่านมาประเทศไทยเราติดกับดักเช่นนี้มาเป็นเวลายาวนาน ด้วยสาเหตุที่ไม่กระจายอำนาจ
